Op jezelf zijn, afgezonderd zijn en alleen zijn. Drie verschillende staten, die vaak hetzelfde lijken. Je afgezonderd voelen of je alleen voelen betekent niet dat het echt zo is. Zelfverkozen eenzaamheid voelt heel anders aan dan de eenzaamheid die je wordt opgedrongen. Quarantaine is iets anders dan gevangenschap. Ook al voelt het op momenten hetzelfde. De kern van al deze staten van zijn is dat je nogal met jezelf wordt geconfronteerd. Je bent daar, met je verlangens, je angsten, je gedachten, gevoelens en alle tijd van de wereld. Geen ontkomen aan jezelf. Je kunt natuurlijk niet vluchten voor jezelf, en dat wordt pijnlijk duidelijk in deze tijden van ophokken en isolatie. We zijn zo gewend om ons leven te laten leiden door anderen dat we niet weten wat we met onszelf aanmoeten als het ontbreekt. We zijn het zo gewoon onze dagen te vullen met allerlei bezigheden dat als deze er niet zijn, we niet weten waar we de afleiding moeten zoeken. We denken dat we elkaar daarvoor nodig hebben maar dat is in mijn ogen een misvatting. En toch kunnen we niet zonder elkaar, maar waarom dan?
We zijn ver van de natuur geraakt maar de natuur is geenszins uit ons verdwenen. We zijn aapjes. Intelligente aapjes wel, maar toch een soort aapjes. Er is een bekend psychologisch experiment van Harry Harlow met aapjes die bij hun moeder weg worden gehaald en in een kooi worden geplaatst. Alle beestjes komen na twee jaar zwaar gestoord uit de isolatie. Ook doet hij een experiment waarin een aapje in een kooi wordt geplaatst met twee modellen, een draadmodel met melkvoorziening en een draadmodel zonder voeding maar met bont omwikkeld. Het aapje kiest steeds weer het bontmodel om bij te verblijven. Het aapje drinkt van de melk, en houdt zich daarna weer vast aan z’n ro-bont-moeder. Het lijkt genegenheid te zoeken bij het koude surrogaat. Daar blijft het en kwijnt het weg. Het brengt hem tot de conclusie dat hechting dus minder afhankelijk is van voeding dan genegenheid. En dat aanraking dus een directe en eerste levensbehoefte is. Het is hartverscheurend om te zien en dat is compleet logisch. We vereenzelvigen ons met het aapje. We begrijpen dat aapje. Zijn dat aapje.
Net als het aapje kunnen we niet lang zonder eten en drinken, maar onze behoeften houden dus niet op bij eten en drinken, slapen en een dak boven je hoofd. Voeding is breder nog dan deze basale zaken. Als je bij dit alles stilstaat, het volgt door de tijd in het nu, en eerlijk bent naar jezelf, weet je heel goed wat je voedt, wie je voedt en hoe je gevoed wordt, fysiek en emotioneel. Als dat niet lukt dien je enkel te kijken naar je honger, je verlangen en dat te onderzoeken. Je kunt best een tijdje zonder eten. Zij het verkozen of gedwongen, het duurt even lang voor je omkomt van de honger. Voor niet drinken geld hetzelfde, zij het korter. Oók kunnen we dus niet lang zonder elkaar, zonder genegenheid, liefde, lichamelijkheid zelfs. Besef dat. Het is vermogen tot besef van dit alles en de vrijheid hier toch een soort vorm aan te geven wat ons onderscheid van het arme aapje dat niets te willen heeft.
Nu is het april 2020 en deze tijd behoeft verder geen duiding, we zitten er collectief midden in. Een tijd waarin we continu geconfronteerd met de reflectie van onszelf in een afgesloten ruimte, ontdaan van afleiding en elkaar, een weg moeten vinden. Waarin niet alles is wat het lijkt, waarin angst en verlangen onze blik vertroebeld. Aapjes op een draadmodel in en spiegelpaleis. Als je in zo’n paleis bent hoef je enkel naar je voeten te kijken om te weten welke ik je bent en hoe verder je kijkt hoe minder duidelijk je jezelf ziet.
Blijf bij jezelf, blijf bij dat wat je voedt, verbind je met wie je voedt (al is het op afstand). Neem niet meer dan je op kunt en voedt hen die dat nodig hebben met alles wat je over hebt. We hebben elkaar nodig nu en hard ook. Blijf veilig , blijf gezond, blijf er voor elkaar en weet;
DIT.GAAT.VOORBIJ
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je donatie is bestemd voor de auteur.
