Over wat ik wil met Duimspijker

Bij wijze van hoge uitzondering schrijf ik een keer een stukje over mezelf en wat me motiveert om deze site uit te bouwen. Waarschijnlijk ben je hier via Twitter belandt en kennen we elkaar.

Eigenlijk past dit stukje wat mij betreft niet op deze site en ik zal ik het eerdaags weer verwijderen. Maar omdat ik het laatst aankondigde, en omdat ik het zelf ook wel leuk vind mijn motivatie eens op te schrijven en te delen, bij deze.

Ten eerste vind ik schrijven gewoon erg leuk. Bijna het hele proces; het eerste idee, het formuleren van m’n gedachten en zonodig de research. Mooie zinnen en spitsvondigheden proberen te verzinnen vind ik misschien het leukst. Bovendien heb ik het idee dat je er ook beter in kunt worden en dat ik me ontwikkel, ook erg prettig. Het daadwerkelijke rammelen achter het toetsenbord vind ik helaas soms een bergbeklimming en ik hoop dat dat ooit minder wordt. Dat mijn werk dan vervolgens gelezen wordt en reacties oplevert heb ik dan weer veel plezier van.

Aangezien dit toch een ego-document is, en ik hoop dat het niet too much is, even een stapje naar de jaren ’90. Toen ontdekte ik hoe plezierig schrijven kan zijn als (halve) hoofdredacteur van schoolkrant Quatsch op College Leeuwenhorst in Noordwijkerhout. Ik heb toen nog bijna Kees van Kooten geïnterviewd. Ik stuurde hem een interview-verzoek en kreeg een handgeschreven kaartje terug dat hij nóóit interviews deed maar als hij dat wel zou doen zeker ‘ja’ gezegd zou hebben. Ik was daar erg verguld mee en vermoed dat ik dat kaartje nog wel ergens heb. Mijn voornemen was toen om journalistiek te gaan studeren.

Dat is er na een uiteindelijk wat onvruchtbare schoolcarrière (my bad) nooit van gekomen. En in een carrière via levensverzekeringen en horeca bleef dat schrijven verder beperkt tot commerciële teksten en zakelijke correspondentie en werd ik uiteindelijk kleine zelfstandige. Maar ja, dat schrijven kwam dus niets meer van.

Tot ik een jaar of tien geleden Twitter ontdekte. Wat mij betreft nog steeds het leukste sociale medium omdat je je daar met je standpunten en taalvaardigheid echt kan onderscheiden. Ik probeerde zelfs online aan een kinderboek te beginnen, dat werd trouwens niets en misschien moet ik die draad nog eens oppakken of opnieuw beginnen want dat idee was eigenlijk best leuk.

Een van mijn meest dierbare jeugdvrienden (die wel journalist was geworden en dat inmiddels niet meer is) wees me vervolgens op de lol van het bloggen, en dat ik dit schrijf en jij dit leest is uiteindelijk zijn schuld. Ik noem zijn naam hier niet want ik denk dat hij liever anoniem blijft. Dus ik begon een beetje te bloggen, aanvankelijk anoniem en daarmee was het begin van Duimspijker geboren.

Een aantal jaar geleden wilde ik het naar een wat hoger niveau tillen en schafte ik het domein Duimspijker.com aan (want .nl was toen niet beschikbaar en dat is best onhandig, maar het is zoals het is). Ik ging meer en vaker schrijven en het publiek groeide zoals mijn profiel op Twitter dat ook deed. Inmiddels had ik ook de formule voor Duimspijker bedacht die ik nog steeds hanteer ‘Een obscure mix van curiosa en opinies’.

Even over die categorie ‘curiosa‘; dat zijn leuke weetjes en soms populair-wetenschappelijke stukjes die nu een beetje te weinig aandacht krijgen op Duimspijker. En dat is jammer want het is soms juist veel leuker dan al die stukjes over de waan van de dag én ze beklijven veel langer. Sommige oude artikelen zijn juist die artikelen die nog steeds de advertentie-inkomsten opleveren waar ik mijn hosting van betaal. Mijn goede voornemen is dan ook om dat meer en uitgebreider te doen.

Maar goed even terug naar die opinies, want dat is denk ik toch waar ik de meeste lezers aan te danken heb en wat ook uiteindelijk mijn meest intrinsieke motivatie is. In 2016 kreeg ik opeens een verzoekje van Ewout Klei, de toenmalig hoofdredacteur van Jalta met de vraag of hij een opinie van mij over mocht nemen. Daar zei ik geen nee tegen want ik wilde graag een breder bereik en sindsdien nam hij vaker stukjes van me over. Inmiddels plaats ik mijn opinies niet meer door naar Jalta maar naar Joop waar het bereik weer groter is (soms tienduizenden lezers) en dat genereert dan weer verkeer naar Duimspijker. Ewout werkt inmiddels niet meer voor Jalta maar maakt hij mooie dingen voor De Kanttekening, dus lees dat! Ik ben hem dankbaar voor het bereik en het zelfvertrouwen dat hij me gaf en we zijn inmiddels bevriend geraakt. Sommige dingen lukten misschien niet, maar Ewout is wel de eerste die mij het idee gaf dat mijn stukjes meer dan gepruts in de marge waren.

In de afgelopen twee jaar nam dat een vlucht. De kijkcijfers namen rap toe en ik leerde op Twitter interessante mensen kennen met eenzelfde doel: Een voortdurend en uitgesproken standpunt innemen tegen extremisme, racisme en de opkomst van fasctistoïde (of fascistische? Daar kom ik binnenkort op terug…) opiniemakers en partijen.Het bereiken van een groter publiek is echt bijzonder prettig. Vorig jaar mocht ik opeens een column voorlezen op tv (Omrop Fryslan (ik kan het zelf niet terugkijken zonder kromme tenen (maar als zoiets zich nog eens voordoet ben ik er wel weer beter in), maar toch, een groter podium). En ik kwam ook nog eens in de leukste podcast over social media van Nederland! En mijn gesprekje daar deed me bovendien nadenken over wat mijn doelstellingen zijn en wat ik hier neerpen.

Ik wil meer schrijven, ik wil beter schrijven en mezelf blijven ontwikkelen. Voor degenen die me vragen of het soms niet vermoeiend is om steeds over extreemrechts te schrijven? Ja. Ik hoop dat dat ooit niet meer hoeft. Ik ben er van overtuigd dat niet iedereen op extreemrechts stemt zo radicaal is als zijn stem. Mijn meest intrinsieke reden om te doen wat ik hier doe is de leugens en haat aan de kaak stellen. Als ik daar mee één voor één mensen van gedachten doe veranderen is me dat al heel wat waard.

Ergens vorig jaar wees journalist Chris Klomp me op het bestaan van het onvolprezen Reporters Online. En sindsdien kan ik mijn stukjes doorplaatsen naar niet alleen RO, maar ook af en toe Blendle. Via Reporters Online heb ik ook de donatieknop die ik nu heb. Ik kon het niet precies terugvinden, maar ooit stuurde Chris me een berichtje met de strekking ‘als je kan schrijven kan je er ook geld mee verdienen’. En Chris leerde me nog een dingetje. Je hoeft niet (vals) bescheiden te doen over je werk. Mijn stukjes zijn werk en het donatiemodel is geen bedelen maar een waardering daarvoor. Ik beschouw mezelf inmiddels niet meer als hobbyblogger. Misschien ben ik nu semi-professioneel, of een publicist of columnist ofzo. Het etiket doet er niet toe.

En dat blijkt. Als je ooit een donatie hebt gedaan kun je zomaar een van de lezers van dit stukje zijn. En dat stel ik allemaal bijzonder op prijs. Of je nu een lezer bent, mijn opinies deelt of af en toe een donatie doet; dat zijn voor mij zeer welkome extra inkomsten en het helpt mij om tijd te maken voor meer en betere stukjes. Ik ben jullie daarvoor bijzonder erkentelijk.

Ik bereik inmiddels met Duimspijker tussen de vijfduizend en tienduizend lezers per maand, afhankelijk van hoe actief ik ben. Waar ik heen wil is een verdubbeling dit jaar, dat doe ik met jullie steun en door mezelf te blijven ontwikkelen en meer, vaker en gevarieerder te schrijven.

Wouter Louwerens

Waardeer dit artikel!

Als je mijn werk waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.