Implosies wisselen zich bij mij af, bij berichten in media van politici van uitgesproken signatuur die kansen grijpen om de nu tot werkeloosheid gedoemde sekswerkers, waar ze het sowieso al niet erg mee ophadden, het definitieve economische en sociale graf in te preken. Nu de meisjes en jongens door noodverordeningen tijdens de coronacrisis al gevloerd in de modder liggen, niet altijd gecompenseerd in inkomen. Weliswaar wordt daarvoor aandacht gevraagd, maar niet voor niks. Niet om gelijke behandeling te bedingen. Wel tegen een hoge prijs voor sekswerkers, van slachtofferen, gedwongen verklaren, en door ze uitstapregelingen in dirigeren.
Even terug op Twitter, waarvan ik me de laatste tijd vaker terugtrek om mijn stresshormonen enigszins in bedwang te houden, werd ik prompt vol in het gelaat geslagen door het onderstaande bericht waarin de PvdA zich schouder aan schouder positioneert naast christenbroeders, ChristenUnie en CDA. Traditie trouwens, als het gaat over prostitutie en de strijd tegen gedachte criminelen die het voorzien hebben op profijt uit te schenden eer van onschuldige infantiele meisjes. Die moet je redden natuurlijk, die meisjes, ook als ze het zelf niet willen. Desnoods gooi je de Wallen op de schop en houd je vast aan “magazijnen vol met slachtoffers” ook al is de conclusie van de Amsterdamse Rekenkamer over dat probleem niet zo stellig.
PvdA-traditie: knusse coalities
Dan denk ik aan de samen met de CU georganiseerde conferentie ‘Een Andere Kijk op Prostitutie’. Met de thema-stelling in retorische vraag “is de legalisering van prostitutie mislukt?”( Had iemand eens de vraag gesteld “is regulering mislukt?”, mijn terzijde). Zwaar aanleunend tegen de Zweedse klantcriminalisering in prostitutie, na een gezamenlijke excursie met de CU naar Zweden, om de geneugten van dat beleid te proeven. En waar, bij die gelegenheid, die conferentie, een verheugde Gert-Jan Segers een samenwerking lanceerde met de magistraat Peter Lemaire om te komen tot “pooierverbod” Let wel, eenverbod op betaalde dienstverlening aan sekswerkers. Die verhelderende toelichting ontbreekt meestal.
Het komt niet zo vaak onder de aandacht als de klantcriminalisering, maar dit type “pooierverbod” is ook onderdeel van Zweeds prostitutiebeleid; wee de huiseigenaar die verhuurt aan een sekswerker…..
Of ik denk aan het initiatiefvoorstel met CU en SP om te komen tot partiële klantcriminalisering in prostitutie naar Fins Model. Waarbij klanten met één blik op de dienstverlener een redelijk vermoeden moeten hebben al of niet in zee te gaan met slachtoffers van mensenhandel, op straffe van detentie (prompt flikkeren we onze door kinderhandjes gemaakte designer-t-shirts in de vuilnisbak). Terwijl politie en hulpverlening er vaak maanden over doen een slachtoffer te herkennen. Dat schuilt hem niet in een blauwe plek, of een treurige blik.
Weinig florisant resultaat van evaluaties van die ongelukkige wet in Finland werd genegeerd, met een “nee, bij ons is het net anders”. Het lullige is dat criminalisering in prostitutie, in welke vorm dan ook, juist altijd uitbuiting en misbruik provoceert. En stigma en uitsluiting met eenzelfde effect. De positie van sekswerkers verzwakt, en dus ook de weerbaarheid, veiligheid en gezondheid. Dat toonde onderzoek van Amnesty (onder meer) evident aan en is waarom die organisatie in 2015 haar policy wijzigde en startte met een pleidooi voor decriminalisering in prostitutie.
WEG advertentiesites. Soep bij het Leger des Heils
Maar zie, het vuur zit er bij PvdA met kompanen CU en CDA nog onverminderd in; gaarne een verbod op advertentiesites onder de vlag van bestrijding van mensenhandel en uitbuiting, en ook nog om de gezondheid; want sekswerkers zijn de ultieme bron van infectie tenslotte, ook al gaat het deze keer niet over een SOA. Startsein van de jacht op gedupeerde sekswerkers, ze fêterend op boetes van 390 euro per snode overtreding. Laat die burgerlijke ongehoorzamen in andere contactberoepen maar zitten. Kijk naar eventuele promotie van diensten die nog ergens online te vinden zal zijn.
Dat door bemoeienis van de overheid op grote sites bij sekswerkers die geen virtuele contactloze diensten bieden de contactgegevens zijn gewist uit advertenties, omdat die ongetwijfeld toch stiekem afspraakjes zouden maken in het echte leven, is niet genoeg. Webcammers doen dat waarschijnlijk ook, is het wantrouwen, dus WEG met die sites. Want, daar is natuurlijk indicatie van uitbuiting, stil drama, ook nog. ‘Veel’ ontbreekt deze keer. “Magazijnen vol slachtoffers op de Wallen” hoorde ik eens uit de mond van CDA-woordvoerder Anne Kuik. Dat type ‘veel’ ontbreekt zelden en wordt hier wel degelijk gesuggereerd.
Of werken sekswerkers wellicht door om enige compensatie van inkomstenderving te vinden waar de overheid het af laat weten? Om iets prozaïsch als de huur te betalen, en niet een gouden Rolex voor een vermoede pooier. Is dát het stille drama? Dakloos en honger, of een naar virus? Minder naar voor de leeftijdsgroep waar de meeste sekswerkers toe horen. Uit solidariteit met een samenleving die ze laat stikken kiezen voor soep bij het Leger de Heils?
Wet Regulering Prostitutie, registratie van sekswerkers, corona-app voor prostitutie
Ik denk verder over de loopbaan van de PvdA in hun strijd tegen criminelen, waarbij helaas sociale rechtvaardigheid voor een kwetsbare beroepsgroep uit het oog werd verloren. Ik denk dan ook aan de Wet Regulering Prostitutie waaraan Guusje Ter Horst als minister van Binnenlandse Zaken met CDA’er Ernst Hirsch Balin op Justitie een stevige bijdrage leverde. In de bewindsperiode van Balkenende IV stond de wieg. Sekswerkerminnend kabinet.
Dat wetsvoorstel dat als kernonderdelen registratie van sekswerkers en vergewisplicht (van dat geregistreerd zijn) van klanten inhield. Bepleit als onmisbaar instrument bij bestrijding van in cijfers een vermoedelijk ‘natte vinger in de lucht’ kwantum mensenhandel en dwang. Privacy van sekswerkers werd terloops gedumpt op het offerblok van criminaliteitsbestrijding, in het algemeen belang, zonder enig waarschijnlijk te verwachten nut. Kortom, de avant la lettre corona-app van de prostitutie.
Die gedrochten sneuvelden in de Senaat in 2013 onder bezielende leiding van Groe Links, Tineke Strik, voorafgegaan door een manmoedig genegeerd advies van de Raad van State. Maar toch, de intentie van PvdA bleef onvermurwbaar. In 2016 bij een van de reprises van behandeling van de WRP werd nog eens een poging gewaagd de privacywet WBP voor sekswerkers op te rekken op verzoek van de illustere PvdA’er Eberhart van der Laan die in Amsterdam invasieve intakes van sekswerkers door exploitanten onmisbaar achtte in de strijd tegen uitbuiting. Maar oh gruwel, door de rechter terug was geroepen.
WRP en zelfstandig ondernemen van sekswerkers, inschrijving bij de KvK
Dat wetsvoorstel, de WRP schetste al de contouren van wat nu problemen veroorzaakt, en waarop gemeenten anticiperend in de Verenig Nederlandse Gemeenten een model-APV in het leven riepen die sekswerkers die ‘bedrijfsmatig’ zouden werken vergunningsplichtig maakte. Terwijl gemeenten geen vergunningen meer verstrekten buiten de in 2000* vastgestelde quota. Toch zelfstandig werken vanuit of in huis was, en is nog steeds, illegaal. Dat is werken buiten een door de overheid aangewezen vergunde lokatie. Met boetes gesanctioneerd. Dat verklaart één deel van de sekswerkers dat ‘per ongeluk’ niet bij de KvK ingeschreven staat. Met de opmerking dat het aantal vergunde werkplekken door regulering sinds 2000 met 2/3 is afgenomen, die dus schaars zijn. Die plekken om legaal je brood te kunnen verdienen in sekswerk.
Opting-in. Geen Inschrijving KvK, geen 90%regeling. Geen TOZO….
Het andere deel sekswerkers zonder inschrijving bij de KvK is nog pikanter in het licht van de belerende kritiek. Dat zijn nagenoeg alle sekswerkers die in besloten prostitutie werken, in clubs en privéhuizen, en bij een reeks escortservices. Legaal dus, op vergunde locaties. Waar kort na de legalisering van exploitaties een overeenkomst werd gevonden tussen de fiscus en exploitanten, na een bittere strijd over de mate van zelfstandigheid van sekswerkers, en het aanhangend prijskaartje voor de ondernemers. (Brief Belastingdienst, en de tegenevaluatie van Vrouw&Recht).
Besloten werd tot opting-in, fictief dienstverband. Vlees noch vis. Geen loondienst met bescherming en sociaal vangnet, waardoor de sekswerkers nu niet doorbetaald worden volgens de 90% regeling. Noch zzp, met bijhorende plichten, als inschrijving bij de KvK, het voeren van boekhouding, de afdracht van BTW, en de rechten, als volle regie over eigen werk, als ondernemersaftrek, en als nu gebruik kunnen maken van de TOZO, inkomenscompensatie voor zzp’ers. Sinds dat treffen van fiscus en exploitanten, en sinds deze fiscale overeenkomst tolereerde de overheid cq de fiscus geen zzp’ers in vergunde besloten exploitaties, en werd opting-in in evaluatie nog bejubeld omdat die regeling, onder het wakend oog van de exploitant meer belastingen van sekswerkers op zou leveren.
Toch geeft de overheid nu niet thuis, voelt zich niet verantwoordelijk deze sekswerkers uitoefenaars van een tijdelijk verboden contactberoep te compenseren maar blaft tegen ongelukkigen die hun diensten nog aanbieden. Afijn.
Iets meer Calvijn
De PvdA had zich nu kunnen scharen naast Groen Links dat ook, net zoals de ChristenUnie, CDA en PvdA zelf, Kamervragen heeft gesteld over de precaire positie van sekswerkers die naast steunmaatregelen grijpen. Niet doordat ze ‘per ongeluk’ niet bij de KvK staan ingeschreven, dus. Zo zonder context klinkt dat wat armoeiig uit de mond van onder anderen een voormalig minister van SZW. Maar Groen Links dringt helaas niet aan op blokkeren van advertentiesites, ook niet bij gelegenheid van coronacrisis sekswerkers het vak uitdrijven, op weg naar kuise ordentelijke eer zal PvdA gedacht hebben. Dus exit linkse samenwerking op dit onderwerp. Iets meer Calvijn graag.
Roos Schippers, sekswerker.
Lid van, en actief vanuit SekswerkExpertise
*In 2000 is het bordeelverbod uit de strafwet geschrapt. Misvatting is dat toen de totale sector is gelegaliseerd, omschreven als, legalisering van prostitutie. Maar de partijen klant en sekswerker bleven legaal toen het bordeelverbod werd ingevoerd in 1911. Dat is dus al een tijdje. Na 2000 werden de al lang gedoogde exploitaties legaal, zo ook de uitbaters. Vergelijk laatsten met werkgevers of verhuurders van bedrijfsruimte. In 2000 werd ook het verouderde soeteneursverbod geschrapt. In feite was de soeteneur of pooier degene die “profiteerde” van de opbrengst uit sekswerk, niet noodzakelijk onder dwang. Verwarrend omdat dat strikt gezien ook een door de sekswerker ingehuurde dienstverlener is. De uitbuiter onder dwang, de mensenhandelaar en geweldpleger zijn wel degelijk strafbaar gebleven. Dat raakt de misleidende titel, appellerend aan emotie van publiek, van het wetje “pooierverbod”
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je donatie is bestemd voor de auteur.
Fotocredit: By Gabriel Santiago gabrielssantiago – http://unsplash.com/photos/1vYkQVDWXl0ImageGallery, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=58803378
Vanuit de schuldsanering heb ik helaas niet veel te missen, maar ik ondersteun je enorm graag, Roos.