Moslims zijn ongetwijfeld de meest besproken bevolkingsgroep van Nederland. Helaas praten veel mensen liever over moslims dan met moslims. Wat leert een antropologisch onderzoekje op rechtse websites over deze bevolkingsgroep ons?
De moslimgemeenschap vertegenwoordigt 5 tot 6 procent van de Nederlandse bevolking, niemand zal ontkennen dat het een naar verhouding veelbesproken bevolkingsgroep is. Met name op (extreem-)rechtse sites als GeenStijl, The Post Online, De Dagelijkse Standaard en alt-rechtse Facebookpagina’s etc. zijn moslims en de islam het favoriete gespreksonderwerp. Als dit soort sites je voornaamste bron van informatie zijn zal je beeld van moslims er ongeveer zo uitzien:
Over de jongste moslims lees je weinig. Pas in hun tienerjaren worden moslims onderwerp van gesprek. Met name de mannelijk exemplaren. Ze dossen zich uit in leren jasjes met bontkraag en houden zich allemaal bezig met criminaliteit en straatterreur. Ze bevinden zich graag op straathoeken alwaar ze jonge vrouwtjes die niet tot de eigen soort behoren intimideren met gesis. De vrouwelijke jonge moslims beginnen ergens in hun tienerjaren met het dragen van een hoofddoekje of nog meer verhullende gewaden. Ook als ze welbespraakt zijn en een goede opleiding volgen symboliseert dit dat ze vanaf dat moment onderdrukt zijn door de mannelijke moslim. Ook als ze dit zelf weerspreken.
Als de mannetjes ouder worden hebben ze twee waarschijnlijke beroepskeuzes: ze worden beroepscrimineel of potentieelterrorist. Deze carrières kunnen eventueel gestapeld of afgewisseld worden op willekeurige volgorde. Vrouwen worden zo snel mogelijk -en per definitie als maagd- uitgehuwelijkt om zich verder te ontwikkelen in onderdanigheid. Bij voorkeur worden de vrouwtjes uitgehuwelijkt aan een neef. Bij gebrek aan geschikte vrouwtjes worden deze besteld bij familie in het land van herkomst.
De moslim leeft altijd in groepen. Ze bezoeken altijd en allemaal de moskee. Daar bidt de moslim en smeedt hij zeer waarschijnlijk plannen om ons te onderwerpen of te vernietigen. De moslim is over het algemeen extreem bloeddorstig en juicht geweld tegen niet-gelovigen toe. De moskee is ook de plaats waar moslims geslaagde aanslagen met elkaar vieren. Jonge moslims vieren het ook wel eens op straat, dit doen ze dan door toeterend rond te rijden en met vlaggen te zwaaien.
De meeste volwassen moslims werken niet maar hoeven zich geen zorgen te maken want ze krijgen een huis, een uitkering en allerlei toeslagen van de overheid. Daardoor rijden zij vaak Mercedes en kunnen meerdere malen per jaar op vakantie naar het land van herkomst. In het dagelijkse leven bestudeert de moslim de koran, en bezoekt hij de moskee en het theehuis. Dat heeft als bijkomend voordeel dat hij daar geen Nederlands hoeft te spreken want dat wil hij liever niet. De vrouwelijke moslim houdt zich alleen nog bezig met onderdrukt worden, het huishouden en haar taken in de keuken. Ze hebben wel lekker eten.
Het meest gevaarlijke aan de moslim is dat hij niet-moslims per definitie haat en uit is op hun vernietiging. Het lijkt erop dat moslims geen eigen mening hebben omdat hun gevaarlijke ideologie zelfstandig denken onmogelijk maakt. In zeldzame gevallen weten moslims zich hiervan los te maken. Ex-moslims en moslims haten elkaar.
Als je in de alt-rechtse bubbel van het Nederlands internet dit beeld van moslims onderzoekt kun je daar ook nog een andere interessante soort ontdekken: De Echte Nederlander. Hij verschuilt zich meestal in de commentaren en heeft een aantal opvallende kenmerken:
De Echte Nederlander praat heel graag over moslims maar houdt niet van ze. Deze soort wordt gekenmerkt daar een aangeboren wantrouwen en paranoïde trekjes. Hoewel ze graag (anoniem) vanachter een toetsenbord communiceren zijn ze vaak de Nederlandse taal niet erg goed machtig. Ze hebben moeite met feiten en logica, ze zijn angstig en ze worden snel agressief. De Echte Nederlander is erg bang voor islamisering en herhaalt steeds dezelfde mantra’s. Ook vinden ze dierenleed vaak heel erg, vooral als het om huisdieren gaat.
Misschien een soort om een volgende keer eens nader te onderzoeken.
