Opeens hoor en lees je overal het begrip mansplaining. Een hippe samenvoeging om neerbuigend gedrag van mannen te omschrijven. Het soort betweterig mannelijk gedrag dat iedereen wel kent. Maar als je er even over nadenkt is het eigenlijk een seksistisch begrip.
Mansplaining is een Engelse samenvoeging van ‘man’ en ’to explain’, niet slecht gevonden. Het soort gedrag waar iedereen meteen wel een beeld bij zal hebben en terecht. Maar meer dan dat is het ook niet, een geestige omschrijving van herkenbaar gedrag.
Het lijkt er helaas op dat er mensen zijn die het begrip als een definiërende eigenschap herkennen van de man. Een eigenschap bedoeld om de mannelijke dominantie verder in stand te houden, verdere emancipatie te voorkomen of zelfs terug te draaien. Althans zoiets suggereert de term ‘mansplaining’ voor wie de term te serieus neemt.
Het grapppige van mansplaining is dat het niet bestaat en een vrij seksistisch idee is. Bij deze doe ik er ook nog eens aan volgens gelovigen.
Vroeger heette het gewoon bijdehand, ongeacht je sekse. Kunnen we alsjeblieft ophouden met dit soort onzin?
— Wouter Louwerens (@Woutel) May 27, 2018
Het lijkt mij gekkigheid mansplaining al te serieus te nemen. Maar toen ik bovenstaande tweet plaatste ontstond er een aardige discussie. Het lijkt erop dat aardig wat lezers het begrip behoorlijk serieus nemen. Voor de balans moet ik wel even vermelden dat veel twitteraars het ook onzin vinden, en dat lijkt vrij evenwichtig verdeeld te zijn tussen mannen en vrouwen.
Als je mansplaining erg serieus neemt roept het voor iedereen die zich weleens in het dagelijkse sociale verkeer begeeft wel wat vragen op; Hoe zit met betweters die zich ook tegen andere mannen zo gedragen? Of vrouwen die zich er schuldig aan maken? Je kunt toch niet beweren dat eikeligheid exclusief verbonden is aan de omgang tussen mannen en vrouwen?
Als woordgrapje voor een bepaalt soort gedrag van mannen is er niets mis met mansplaining. Maar als de grap uit de hand loopt en serieus genomen wordt zijn er wel wat issues.
Wie serieus gelooft in mansplaining schuift de man als soort nogal wat in de schoenen, het neigt zelfs naar complotdenken. Het is daarnaast nogal neerbuigend en daarmee hypocriet. En tot slot, het is een inherent seksistische gedachte dat dit soort gedrag typisch mannelijk is. Eikels heb je met diverse geslachten.
Volgens mij is het niet zo moeilijk meiden, mansplaining als woordgrapje kan best geestig zijn. Mansplaining als gedragstheorie is seksisme. Ben ik duidelijk geweest of moet ik het nog een keertje uitleggen?
