Ik geef gerust toe dat ik een doemdenker ben, en ik schaam me daar niet voor. Een voordeel van doemdenker zijn is dat je je daardoor bevindt in een rijtje van doorgaans verstandige mensen. Het grootste nadeel ervan is dat je van doemdenken meestal niet erg vrolijk wordt, daar laat het woord weinig vraagtekens over bestaan.
Begrippen als doemdenken en pessimisme worden vaak gezien als negatief of zelfs gebruikt als denigrerende term om mensen met een realistische kijk in de hoek te zetten. Terwijl ieder weldenkend mens begrijpt dat er weinig reden tot optimisme is in deze wereld van eind 2024. Daar doet Black Friday niets aan af. Genocide in Gaza, oorlog in Oekraïne en overal in de wereld smeulende lonten die op elk moment het geweld en het leed nog verder kunnen doen oplaaien. Toenemend racisme en intolerantie, en over de hele wereld radicale leiders en autocraten die aan de macht komen. Voor heel veel mensen zit een gelukkig 2025 er waarschijnlijk niet in.
Als er genoeg doemdenkers zouden zijn zou het afbraakkabinet van Wilders 2025 niet halen. Wie nu nog denkt dat dit gezelschap van nietskunners en haatpraters iets op gaat lossen is niet goed bij z’n hoofd. Van slopen en negeren krijg je niet minder problemen, maar meer en grotere problemen. Als doemdenker kon ik je dat een jaar geleden ook al vertellen.
Doemdenkers hebben vaker gelijk. De eeuwige optimist is een ellendeling. Zonder van die figuren met altijd een vrolijke kijk op het leven zou ons een hoop rotzooi bespaard zijn. Ze sorteren voor op de zondvloed na hen, maar willen die vooral niet zien aankomen. De eeuwige optimist is vaak een goede consument. Vrolijk verspillen, vliegen en vreten, en vooral niet te zwaar aan het leven tillen.
Ondertussen zijn wetenschappers het erover eens dat we het verdrag van Parijs nooit meer gaan halen en willen steeds meer leiders überhaupt geen klimaatbeleid meer voeren. De klimaatramp is allang begonnen. Met steeds vaker extreem weer, dat steeds vaker zal leiden tot rampen en migratiestromen en nog meer oorlogen en nog meer vluchtelingen die wij dan weer de schuld kunnen geven van ons eigen falen. Als doemdenker is dat zo klaar als een klontje.
Er zijn verschillende onderzoeken waaruit zou blijken dat pessimisten minder oud worden dan optimisten en meer gezondheidsproblemen krijgen. Dat klinkt niet onredelijk. Doemdenken kan nogal stressvol zijn en is misschien niet altijd goed voor je mentale welzijn, of bevorderend voor een gezonde levensstijl. Tegelijkertijd zijn er ook zat onderzoeken te vinden waaruit blijkt dat pessimisten juist ouder worden dan optimisten. Lekker dan, nog langer in de ellende die je al aan zag komen. Misschien is het omdat een doemdenker eerder zijn heil elders zoekt als de pleuris uitbreekt? Als straks de Noord-Koreanen in je voortuin staan heb je ook niet veel meer aan al die jaren intermittent fasting en pilates.
Voor mij als doemdenker is het een grote geruststelling dat ik geen kinderen heb. Met dit statement wil ik niemand kwetsen, don’t shoot the messenger. Ik vermoed dat heel veel ouders onvermijdelijke optimisten zijn, anders lijkt het me niet te doen. Helaas ken ik wel veel kinderen die me erg dierbaar zijn.
Als doemdenker ben ik heus niet de hele dag chagrijnig (wel vaak). Je kunt met mij behoorlijk lachen. Er zijn genoeg dingen waar ik vrolijk van wordt; zoals buitenspelen, muziek, lezen, en mijn vrienden en familie. Als ik me wat meer af zou sluiten voor de wereld zou ik makkelijk een levensdieet kunnen volgen waardoor ik een gezellige optimist wordt. Maar daar heb ik helemaal geen zin in. Dat lijkt me nogal lui en onverantwoordelijk. Dan maar een doemdenker, altijd de lul.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.
Beeldcredit: Microsoft Designer
